'ရွှေကိုးပိသာ ချမ်းသာသော ဘုန်းကြီးတစ်ပါး'
------------------------------------------
"သူငယ်ချင်းမင်းရဲ့ကျောင်းမှာ ကိုရင်ဘယ်နှစ်ပါးရှိလဲ"
သူငယ်ချင်း ဒေါက်တာကုမာရ သီတင်းသုံးတဲ့
နွယ်ခွေကျောင်းကိုရောက်တော့ မေးမိပါတယ်။
''ကိုရင် ကိုးပါးရှိတယ်''
''ဟာ_မိုက်သကွာ ဒီခေတ်မှာ ကိုရင်ဆိုတာ
ရွှေထက်ရှားတယ်ကွ။ရွှေက ဝယ်လို့ရတယ် တစ်ကျပ်သားကိုးသိန်းကျပ် တစ်ပိသာသိန်းကိုးရာ။
အေး_ကိုရင်က ဝယ်လို့မရဘူးဟေ့ အားကျသကွာ'' လို့ ပြောမိပါတယ်။
သီရိလင်္ကာကို စာသင်သွားတုန်းက ဌာနေ သီရိလင်္ကာဘုန်းကြီးကျောင်းတွေမှာ နေခွင့်ပေးပါဘုရား လို့ သွားရောက် လျှောက်ထားတဲ့အခါ
''ငါ့ရှင်တို့ရေငါက ကိစ္စမရှိဘူး။
ဒီမှာ ငါ့ရှင်တို့စိတ်ကြိုက်နေလို့ရတယ်။
ဒါပေမယ့် ပေါတိကိုတော့ စိတ်ချမ်းသာအောင်ထားရမယ်ကွဲ့'' လို့ သီရိလင်္ကာဘုန်းတော်ကြီးကမိန့်ပါတယ်။
ပေါတိ ဆိုတာ ညီငယ်လေးလို့ အဓိပ်ပါယျရပါတယျ။
ကိုရင်ကိုပြောတာပါ။
အဲဒီအချိန်တုန်းက ကိုရင်တစ်ပါးရဲ့တန်ဖိုးကို
သတိမထားမိခဲ့ပါ။အခုတော့မြန်မာသံဃာတွေ
အထူးသဖြင့် ကျောင်းထိုင်ကိုယ်တော်တွေ ကိုရင်တစ်ပါးရဲ့တန်ဖိုးကို သတိရလောက်ပြီ ထင်မိတယ်။
ကိုရင်ဆိုတာ ရွှေထက်ရှားပြီလေ။ကိုရင်မရှိရင်
ရဟန်းမရှိ။ ရဟန်းမရှိရင် သာသနာအဆက်ပြတ်တော့မယ်။
သြော် ရတနာပုံခေတ်က ကျောင်းမီးလောင်တော့တန်ဖိုးရှိတဲ့ စာပေတွေ ပရပိုဒ်တွေ တန်ဖိုးရှိတဲ့ပစ္စည်းတွေ ဘာတစ်ခုမှမယူပဲ
ကျောင်းထိုင်ဘုန်းကြီးက ကိုရင်လေးကိုထမ်းပြေးတာ ဒါကြောင့်ကိုး..
ကိုရင်လေးသာ စာတတ်ပေတတ် ဆရာတော်ကြီးတစ်ပါးဖြစ်လာခဲ့ရင် မီးလောင်သွားတဲ့ စာပေပရပိုဒ်တွေထက်
အဆတစ်ရာသာအောင် ရေးစွမ်းနိုင်မယ်။
ကိုရင်မီးလောင်ခံရလို့ ပျံတော်မူခဲ့ရင် သာသနာအဆက်က ပြတ်မှာမို့လား။
သူငယ်ချင်းရေမင်းရဲ့ကျောင်းက ရွှေအစစ်တွေကို တန်ဖိုးထားပါကွား'တဲ့ ။
Credit From'
Ashin Tikkhanyanalinkara
No comments:
Post a Comment