#အမ္ဗပါလီထုံး
အလားတူပဲ - အများကြားဖူးတဲ့ အမ္ဗပါလီ ပြည်တန်ဆာမ ရှိတယ်။ ပြည်တန်ဆာမ တစ်ယောက်ကိုသော်လည်းပဲ ဘုရားရှင်က သာသနာဘောင် ၀ငျရောကျပွီး ရှင်ရဟန်းပြုဖို့ ခွင့်မပေးဘူးလား? ခွင့်ပေးတယ်။ သာသနာဘောင် ၀ငျရောကျပွီး ရှင်ရဟန်းပြုတဲ့ အချိန်အခါကစပြီး သူ ပြည်တန်ဆာမ အလုပ် လုပ်သေးလား? မလုပ်တော့ဘူး။ သာသနာမှာ ကျင့်ရမယ့် ကျင့်၀တ်ပဋိပတ်တွေကို သူ ရိုရိုသေသေ ဖြည့်ကျင့်တဲ့အတွက်လည်း သူ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်ရှိမသွားဘူးလား? ရောက်ရှိသွားပါတယ်။ ဘုန်းကြီး ဘာပြောချင်တာလဲ? ရည်ရွယ်ချက်ကလေး ရှိပါတယ်။
သတ္တဝါတိုင်းမှာ ကောင်းမှု မကောင်းမှု နှစ်ခု သံသရာတစ်လျှောက်မှာ ရှိကြတယ်နော်။ အာ - ဒီပုဂ္ဂိုလ်က ဒီကိုယ်တော်က တစ်ချိန်တုန်းက ဘယ်လိုကိုယ်တော်ပဲဆိုပြီး အဲဒီလို မတေေကောင်းတာတွေ ထိုင်ပြီး ပြောနေရင် ပြောနေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်မှာ အဲဒီ အချိန်မှာ အကုသိုလ်တွေ တိုးပွားနေတယ်။ ဟာ ဒီအမျိုးသမီး သို့မဟုတ် ဒီသီလရှင် သို့မဟုတ် ဒီယောဂီက တစ်ချိန်တုန်းက ဘယ်လို ကောင်မပဲ၊ ထိုင်ပြီး ပြောနေရင် ပြောနေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်မှာ အကုသိုလ်တရား မတိုးပွားဘူးလား? တိုးပွားတယ်။ တစ်ချိန်က ဖြစ်ခဲ့တာတွေဟာ လိုရင်းမဟုတ် ပါဘူး။ သာသနာဘောင် ၀ငျရောကျပွီး တရားတွေကို တကယ်လက်တွေ့ ကျင့်နေပြီဆိုရင်, ကျင့်တဲ့အချိန်ကစပြီးတော့ သူတော်ကောင်း ကျင့်၀တ်ပဋိပတ်ကို ရိုရိုသေသေ ဖြည့်ကျင့်နေတယ်ဆိုရင် သူ့ကို ကြည်ညိုရမှာပဲ၊ ဘုရားလည်း ခွင့်ပြုတယ်၊ လက်ခံတယ်။ အဲဒီ နောက်ကြောင်းတွေ ရှေးဖြစ်ဟောင်း အောက်မေ့ဖွယ်တွေကို နောက်ကြောင်း ဇာတ်ဟောင်းတွေကို ပြန်ပြောင်းပြီး ပြောနေခဲ့မယ်ဆိုရင် ပြောနေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်မှာလည်း အကုသိုလ်တရား တိုးပွားတယ်။ အချိန်လည်း မကုန်ဘူးလား? ကုန်တယ်။ ဘယ်လို ကုန်သလဲ?
မိမိ တကယ်တမ်း ဒီအချိန်တွေမှာ သီလကျင့်စဉ်တွေကို လက်တွေ့ ကျင့်နေမယ်၊ သမာဓိကျင့်စဉ်တွေကို လက်တွေ့ကျင့်နေမယ်၊ ပညာကျင့်စဉ်တွေကို လက်တွေ့ကျင့်နေမယ်ဆိုရင် ထိုအချိန်အခါမှာ မိမိအတွက် အကျိုးတရားတွေ တိုးပွားပြီး မလာနိုင်ဘူးလား? လာနိုင်တယ်။ အဲဒီ အကျိုးတရားတွေလည်း ဆုတ်ယုတ်ပျက်စီး မသွားဘူးလား? သွားတယ်။ ဒီကောင်းတဲ့ အကျိုးတရား ဆုတ်ယုတ်ပျက်စီးရုံတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေးဘူး။ မကောင်းတဲ့ အကျိုးတွေလည်း မိမိရဲ့သန္တာန်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး ဖြစ်လာတယ်။ ဘယ်လိုဖြစ်လာလဲ?
အဲဒီ အမ္ဗပါလီ ပြန်ကြည့်ပေါ့၊ ဘာဖြစ်လို့ သူ ပြည်တန်ဆာမ ဖြစ်ရလဲဆိုတဲ့ အကြောင်းရင်းကို ပြန်ပြီး ဆန်းစစ်ကြည့်လိုက်တဲ့ အချိန်အခါမှာ ဖုဿဘုရားရှင် သာသနာတော်အတွင်းတုန်းက ဆိုကြစို့နော်။ ဖုဿဘုရားရှင် သာသနာတော်က သက်တမ်းရှည်တဲ့ကာလ ဖြစ်ပါတယ်။ လူတို့သက်တမ်းအားဖြင့် အနှစ်သုံးသောင်းတမ်းလို့ ယူဆရပါတယ်နော်။ အဲဒီ ဖုဿဘုရားရှင်ရဲ့ သာသနာက သက်တမ်းရှည်တော့ သက်တော်ရှည် ဘုရားရှင်တို့ ပရိနိဗ္ဗာန်စံလွန်တော်မူတဲ့ အချိန်အခါမှာ ဓာတ်တော်များဟာ အစိပ်စိပ် အမွှာအမွှာ မကွဲဘဲ ရွှေတုံး ရွှေခဲလို အတုံးအခဲကြီးအဖြစ် ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီ ရွှေတုံး ရွှေခဲလို အတုံးအခဲဖြစ်နေတဲ့ ဒီဓာတ်တော် မွေတော်တွေကို စေတီကြီးတစ်ဆူ တည်ထားပြီးတော့ ကိုးကွယ်နေကြပါတယ်။
အဲဒီ စေတီတော်ကို ဘိက္ခူနီမတွေ သွားပြီးတော့ ဖူးမြော်ကန်တော့ကြတယ်။ အဲဒီ ဘိက္ခူနီမတွေထဲမှာ အမ္ဗပါလီ ပြည်တန်ဆာမဖြစ်တဲ့ ဘိက္ခူနီမလေး တစ်ပါးလည်း ပါပါတယ်။ သူ့ရဲ့ ရှေ့ကနေပြီးတော့ ရဟန္တာထေရ်ရီမ-ကြီး စေတီတော်ကို လက်ယာရစ် လှည့်လည်ပြီး ဖူးမြော်ရင်း တစ်နေရာရောက်တော့ မအောင့်နိုင်တာနဲ့ ချေမိတယ်။ ချေလိုက်တဲ့ အချိန်အခါမှာ ပါးစပ်ထဲကနေပြီးတော့ ချွဲခန်းတွေထွက်ပြီး စေတီရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာ ပုံကျသွားတယ်။ ချွဲခန်းထွက်သွားတာလည်း မသိလိုက်ဘူး၊ စေတီရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာ ပုံကျသွားတာလည်း မသိလိုက်ဘူး၊ ပုံပြီးနေတာလည်း မသိလိုက်ဘူး။ သိလျက်နဲဲ့တော့ ရဟန္တာထေရ်ရီမကြီးက ဒါ ရှင်းလင်းသုတ်သင်သွားမှာပါ၊ မသိလိုက်တဲ့အတွက် သူက ရှေ့ခရီး ဆက်လိုက်တယ်။
အေး - အမ္ဗပါလီ ပြည်တန်ဆာမဖြစ်မယ့် ဘိက္ခူနီမကလေးက အဲဒီ နေရာလေးလည်းရောက်ရော သူက ဘာပြောလဲ? ဘယ်ပြည်တန်ဆာမကများ ဒီနေရာမှာ လာပြီးတော့ ဒီချွဲခန်းတွေ လာထွေးသွားရသလဲ? ဘယ်နှစ်ခွန်း ပြောလိုက်သလဲ? တစ်ခွန်းပဲနော်။ အဲဒီ တစ်ခွန်းက ဘယ်လောက်အထိ သူ့အပေါ်မှာ အင်မတန် ပြင်းထန်တဲ့ မကောင်းကျိုးတွေကို ပေးသလဲ ကြည့်ပေါ့။ ဘာကြောင့် ဒီလို မကောင်းကျိုး ပေးရသလဲဆိုတော့ စိတ်ရဲ့ ဆန်းကြယ်ပုံကို နည်းနည်းကလေးတော့ ဘုန်းကြီး ပြောချင်တယ်။
စိတ်တွေဟာ မျက်စိတစ်မှိတ် လျှပ်တစ်ပြက်လို့ ခေါ်ဆိုအပ်တဲ့ အချိန်ကာလအတွင်း အကြိမ်ကုဋေတစ်သိန်းမက ဖြစ်ပြီး ပျက်သွားတယ်။ အဲဒီ ကုဋေတစ်သိန်းမက ဖြစ်ပြီး ပျက်သွားနေတဲ့ စိတ်အစဉ်တွေထဲမှာ ခုနက ဘိက္ခူနီမလေးက သူပြောနေတဲ့ အချိန်အခါမှာ သူ့စိတ်ထဲက ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ တံတွေး ချွဲခန်းတွေ ထွေးသွားတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်အပေါ်မှာ ကျေနပ်ချက် ရွိသလား မကျေနပ်ချက် ရှိသလား? မကျေနပ်ဘူး။ မကျေနပ်တဲ့ ဒေါသပြဓာန်းနေတဲ့ စိတ်အစဉ်တွေက ဘယ်လောက် ဖြစ်နေမလဲ? ပြန်ကြည့်ပေတော့နော်။
ဒေါသပြဋ္ဌာန်းနေတဲ့ ဒီစိတ်အစဉ်တွေက မျက်စိတစ်မှိတ် လျှပ်တစ်ပြက် အတွင်းမှာ အကြိမ်ကုဋေသိန်းနဲ့ချီပြီး ဖြစ်နိုင်တဲ့အတွက် သူပြောလိုက်တာက တစ်မိနစ်ကြာမယ်ဆိုလို့ရှိရင် ကုဋေသိန်းပေါင်းများစွာ ဖြစ်မသွားဘူးလား? ဖြစ်သွားတယ်။ တစ်မိနစ်ကြာရုံတင် မဟုတ်ဘူး၊ ပြောပြီးနောက်ပိုင်း၌လည်း သူ့စိတ်ထဲမှာ မကျေနပ်ချက်တွေက တဖွားဖွားနဲ့ ထပ်ပြီး ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ငါးမိနစ်လောက် ဆက်ဖြစ်ချင်လည်း ဖြစ်မယ်၊ ဆယ်မိနစ်လောက် ဆက်ဖြစ်ချင်လည်း ဖြစ်မယ်၊ တစ်နာရီလောက် ဆက်ပြီး ဖြစ်ချင်လည်းဖြစ်မယ်။ ဒေါသပြဓာန်းနေတဲ့ အကုသိုလ်ဇောစိတ်အစဉ်တွေ ဘယ်လောက် အမှုထမ်းသွားလဲဆိုတာ သဘောပေါက်ပေါ့။ အဲဒီ အကုသိုလ်စိတ်တွေထဲက အင်အားပြည့်ခဲ့မယ်ဆိုရင် စိတ်တစ်ခုတစ်ခုမှာ တည်ရှိနေတဲ့ အကုသိုလ်စေတနာ၊ ခု ဒီမှာတော့ ဒေါသပြဓာန်းနေတဲ့ အကုသိုလ်စေတနာတွေ အဲဒီ အကုသိုလ်စေတနာတွေသည် ဘ၀တစ်ခုကို အကျိုးပေးနိုင်တဲ့ စွမ်းအားရှိတယ်။ ဒီတော့ ဒေါသပြဓာန်းနေတဲ့ အကုသိုလ်တွေဟာ အကျိုးပေးခဲ့ရင် ဘယ်မှာ အကျိုးပေးမလဲ?
ဘယ်ကို ပို့ဆောင်ပေးသလဲ? ငရဲရောက်အောင် ပို့ဆောင်ပေးနိုင်တဲ့ စွမ်းအင် ရှိတယ်။ အစွပ်စွဲခံရတဲ့ ဘိက္ခူနီမကြီး ပြန်ကြည့်လိုက်တဲ့ အခါကျတော့ သူစွပ်စွဲလိုက်တဲ့အတိုင်း ပြည်တန်ဆာမ ဖြစ်သလား? မဖြစ်ပါဘူး။ ရဟန္တာဟာ ရဟန္တာပဲ၊ ပြည်တန်ဆာမအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသေးလား? ဘာမှ မပြောင်းလဲသွားဘူး၊ မဖြစ်ဘူး။ အဲဒီ စွပ်စွဲတဲ့ပုဂ္ဂိုလ် ဘာဖြစ်သလဲ ဒီအပိုင်းမှာ ဥပမာကလေးတွေ ပေးထားပါတယ်။ လေတိုက်နေတဲ့ အချိန်အခါ ဆိုကြပါစို့။ လေအောက်ကနေ လေတင်ဘက်ကို ပြန်ပြီးတော့ ဖွဲကလေးတစ်ဆုပ်လောက် ပက်လိုက်ရင် ဒီဖွဲဆုပ်က ဘယ်ဘက် ပြန်လာသလဲ? ပက်တဲ့သူဘက် ပြန်လာတယ်။ အဲဒါ တစ်ချက်၊ ဥပမာတစ်မျိုး။
နောက် ဥပမာတစ်မျိုးကတော့ မစင်တုံး တစ်တုံးရှိတယ် ဆိုကြပါစို့နော်။ မစင်ကို ကိုင်ပြီးတော့ သူတစ်ပါးကို ပေါက်ရန် ကြိုးစားလိုက်တဲ့အခါ ကိုယ်ပေါက်လိုက်တဲ့မစင် သူတစ်ပါးကို ထိမထိတော့ မသေချာဘူး၊ ကိုယ့်လက်ကိုတော့ အရင် မပေဘူးလား? ပေသွားတယ်။ အဲဒီမှာ အဲဒီ ဘိက္ခုနီမလေးက ဒီပုံစံအတိုင်း ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့လက် အရင်ပေလိုက်တာပဲ။ မစင်နဲ့ ကိုင်ပြီးတော့ ရဟန္တာဘိက္ခူနီ ထေရီမကြီးကို သူက သွားပြီး လှမ်းပြီး ကိုင်ပေါက်လိုက်တာ ဘာဖြစ်သလဲ? နှစ်သုံးသောင်းလောက် ဘိက္ခူနီဘ၀အဖြစ် ဖြည့်ကျင့်ထားတဲ့ သီလေတွေ သေခါနီးကာလမှာ သူ့ကို ကယ်တင်နိုင်တဲ့ စွမ်းအား မရှိဘူး။ မရှိတော့ ဘယ်ရောက်သွားလဲ? ငရဲရောက်တယ်။ ငရဲမှာ နှစ်သိန်းပေါင်းများစွာ သန်းပေါင်းများစွာ ခံရတယ်၊ ဘ၀ပေါင်း များစွာ ခံရတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ? ခုနက ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲ၊ ဒေါသပြဓာန်းနေတဲ့ အကုသိုလ်ဇောစေတနာတစ်ခုသည် ဘ၀တစ်ခုကို အကျိုးပေးနိုင်တဲ့ စွမ်းအင် အပြည့်အ၀ ရှိနေတော့ အကုသိုလ်ဇောတွေက သူ့ရဲ့သန္တာန်မှာ မရေတွက်နိုင်အောင် ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီ အကုသိုလ်ဇော အရှိန်အဝါတွေ မကုန်မချင်း ငရဲမှာ သေတယ်၊ သေလည်း ထပ်ဖြစ်တယ်၊ မသေဘဲနဲ့ ခံရနေတာလည်း ရှိတယ်၊ သေပြီးတော့ ထပ်ဖြစ်တာလည်း ရှိတယ်။
အဲဒီ အကုသိုလ်ကံတွေက တော်တော်ကလေး အရှိန်အဝါ လျော့သွားတဲ့အခါ ငရဲကေန ကျွတ်လာလွတ်လာတော့ လူ့ပြည် လူ့လောက ရောက်ရှိလာပြီဆိုတဲ့အခါလည်း ဘာဖြစ်သလဲ? ပြည်တန်ဆာမပဲ ဖြစ်ရတယ်။ ပြည်တန်ဆာမ ဘယ်လောက် ဖြစ်သလဲလို့ မေးလို့ရှိရင်တော့ ဘ၀ပေါင်း (၂၀၀)ကျော်လောက် ဆက်တိုက် ပြည်တန်ဆာမ ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ ပြောလိုက်တဲ့ စကား ဘယ်နှစ်ခွန်းလဲ? တစ်ခွန်းပဲ။ စကားတစ်ခွန်းသည် ဘ၀ (၂၀၀)လောက် ပြည်တန်ဆာမဘ၀ရောက်အောင် ပို့ဆောင်ပေးနိုင်တဲ့ စွမ်းအား ရှိတယ်ဆိုလို့ရှိရင် ဒီစကားမျိုးတွေ သီလရှင်တွေ ယောဂီတွေ ဘုန်းကြီးတွေ အားလုံးပဲ ပြောသင့်သလား? မပြောသင့်ဘူးနော်။ တစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး မှားသည် ဖြစ်စေ မှန်သည်ဖြစ်စေ ပြောသင့်သလား? မပြောသင့်ဘူး။ အေး - ပြောလိုက်တဲ့ အချိန်အခါကျတော့ အဲဒီ မစင်က အရင်သွားပြီး ဘယ်မှာ လူးသလဲ? ကိုယ့်လက်မှာပဲ အရင်လူးသွားတယ်နော်။ အဲဒါ နောက်ဆုံး ရဟန္တာဖြစ်မယ့် ဘ၀ရောက်တော့ ဆိုကြပါစို့။
လိစ်ဆ၀ီမငျးတှေ လိစ်ဆ၀ီမငျးသားတှအေားလုံး ပိုင်တဲ့ဥယျာဉ်အတွင်း သရက်ပင်ခွကြားမှာ ဘွားခနဲဆိုပြီး သွားပြီးတော့ ဖြစ်တယ်။ လှတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့ လှလဲ? အနှစ်သုံးသောင်းလောက် ဖုဿဘုရားရှင်ရဲ့ သာသနာတော်မှာ သီလကျင့်စဉ်တွေကို သမာဓိကျင့်စဉ်တွေကို ပညာကျင့်စဉ်တွေကို ဖြူဖြူစင်စင်နဲ့ သူက ဖြည့်ကျင့်ခဲ့တယ်။ ဖြည့်ကျင့်ခဲ့တဲ့ ဒီသီလကုသိုလ် စေတနာတွေက အကျိုးပေးဖို့ရာ အခါအခွင့်သင့်လာတဲ့ အချိန်အခါမှာ အလွန် ချောမောလှပတင့်တယ်နေတဲ့ အမျိုးကောင်းသမီး တစ်ဦးတော့ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီချောမောလှပခြင်းသည် သူ့အတွက် ဘယ်လို အကြောင်းတစ်ခု ဖြစ်သလဲ? ပြည်တန်ဆာမဖြစ်ဖို့ အကြောင်းတစ်ခု ဖြစ်သွားတယ်။
အဲဒါကြောင့် ဘယ့်နှယ်တုံး - ယောဂီတွေ ... လှချင်သလား? မလှချင်ဘူးလား? စဉ်စားကြ စဉ်းစားကြနော်။
ဘယ်လို ပြည်တန်ဆာမဖြစ်ဖို့ အကြောင်းတစ်ခု ဖြစ်ရသလဲဆိုတော့ ဝေသာလီပြည်ကို အုပ်ချုပ်နေတဲ့ လိစ်ဆ၀ီမငျးသားတှကေ ဂဏအုပ်ချုပ်ရေးလို့ ရှေးတုန်းက ခေါ်တာပေါ့။ သူတို့က အလှည့်ကျ ရှင်ဘုရင် လုပ်ကြတယ်။ ပါလီမန်အနေနဲ့ စုပေါင်းပြီးတော့ အုပ်ချုပ်ကြတယ်။ အုပ်ချုပ်ကြတဲ့ အချိန်အခါကျတော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ဘွားခနဲ (၁၆)နှစ်လောက်အရွယ် အလွန် လှပတင့်တယ်စွာနဲ့ ဖြစ်ပေါ်လာပြီဆိုတော့ ဥယျာဉ်စောင့်ကလည်း မနေရဲဘူး။ လိစ်ဆ၀ီမငျးသားတှကေို သွားပြီးတော့ အကြောင်းကြားရတယ်။
အကြောင်းကြားလိုက်တဲ့ အချိန်အခါမှာ လိစ်ဆ၀ီမငျးသားတှကေ ရောက်လာပြီ၊ သူကလည်း လိုချင်တယ်၊ ငါကလည်း လိုချင်တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ? သူ့ကံက အကျိုးပေးဖို့ရာ အခါအခွင့်သင့်တယ်။ အဲဒီလို လိုချင်တော့ ၀ိုငျးလုကွတဲ့ အချိန်အခါမှာ အလှည့်ကျ ရှင်ဘုရင်ဖြစ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်က သူအလှည့်ကျနေတုန်းမှာ ပေါ်လာတဲ့အတွက် သူပိုင်ထိုက်ပါတယ်။ တရားရုံးမှာ ငြင်းကြတယ်။ ကျန်နေတဲ့ လိစ်ဆ၀ီမငျးသားတှကေလညျး အလျှော့မပေးဘူး။ ဒီဥယျာဉ်ဟာ ရှင်ဘုရင်တစ်ဦးတည်းပိုင်တဲ့ ဥယျာဉ် မဟုတ်ဘူး။ လိစ်ဆ၀ီမငျးသားအားလုံးပိုငျတဲ့ ဥယျာဉ်ဖြစ်တဲ့အတွက် လိစၦ၀ီမငျးသားအားလုံး ရထိုက်တယ်။ အချီအချ စကားများလိုက်ကြတာ နောက်ဆုံး တရားသူကြီးတွေကလည်း အဖြေမပေးနိုင်တဲ့အတွက် အများပိုင်စေဆိုပြီး အမိန့်ချပေးလိုက်ရတယ်။
ပြည်တန်ဆာမဘ၀ မရောက်ဘူးလား? ရောက်တယ်။ ဘာဖြစ်လို့ ရောက်ရသလဲလို့မေးရင် တရားသူကြီးတွေ ဆုံးဖြတ်ပေးလို့ ရောက်တာ မဟုတ်ဘူး။ အတိတ်က အကြောင်းရင်းကို ပြန်ပြီး ဆန်းစစ်ကြည့်လိုက်တဲ့ အခါမှာ ဘာလဲ? သူ့ အကုသိုလ်ကံပဲ။ သူ့ အကုသိုလ်ကံလေးက ဒီဘ၀ မရောက်ရောက်အောင် သွားပြီးတော့ တွန်းပို့နေတာ။ အဲဒီ ဘ၀မှာ ရဟန္တာ ဖြစ်သွားလို့၊ အကယ်၍ ရဟန္တာသာ မဖြစ်သေးဘူး၊ နောက်ထပ် ဘ၀ဆိုတာ ရှိနေဦးမယ်ဆိုရင်ကော နောက်ထပ် ပြည်တန်ဆာမဖြစ်မယ့် ဘ၀တွေ ရေတွက်နိုင်မလား? မရေတွက်နိုင်ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ?
အကုသိုလ်ဇောတစ်ခု ဇောစေတနာတစ်ခု တစ်ခုသောဘ၀ကို အကျိုးပေးနိုင်စွမ်းရှိတဲ့ စွမ်းအင်ရှိနေသေးတဲ့အတွက် အကုသိုလ်ဇောစေတနာတွေက အကြိမ်များစွာ ဖြစ်ခဲ့ပြီဖြစ်တော့ နောက်ထပ် အကျိုးပေးမယ့် ဘ၀တွေ အများကြီး ရှိနေသေးတယ်။ ဒါက ဘ၀ကုန်သွားလို့သာနော်။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီဘ၀ကုန်ရသလဲလို့ ပြန်ပြီး ဆန်းစစ်ကြည့်လိုက်တော့လည်း ဖုဿဘုရားရှင် သာသနာတော်အတွင်းမှာ သူက သံသရာ၀ဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ကြောင်း ဖြစ်နေတဲ့ သီလကျင့်စဉ်တွေကို တကယ်လက်တွေ့ ဖြူဖြူစင်စင်နဲ့ ကျင့်ခဲ့တယ်၊ သမာဓိကျင့်စဉ်တွေကိုလည်း တတ်အားသလောက် ကျင့်ခဲ့တယ်၊ ပညာကျင့်စဉ်တွေကိုလည်း တတ်အားသလောက် ကျင့်ခဲ့ပါတယ်။ သို့သော် သူကျင့်ခဲ့တဲ့ ဒီ သီလကျင့်စဉ် သမာဓိကျင့်စဉ် ပညာကျင့်စဉ်က သေခါနီးကာလမှာ သူ့ကို ကယ်တင်နိုင်တဲ့ စွမ်းအင် မရှိဘဲ၊ ရဟန္တာဘိက္ခူနီမ ထေရီတစ်ပါးအပေါ်၌ ပြစ်မှားမိခဲ့တဲ့ ဒီအကုသိုလ် ၀စီဘဒေကံက သေခါနီးကာလမှာ အကျိုးပေးဖို့ရာ အခါအခွင့် သင့်လာတယ်။ အခါအခွင့် သင့်လိုက်တဲ့အတွက် အရင်အကျိုးပေးလိုက်တဲ့အတွက် မကောင်းတဲ့ ဘုံဘ၀တွေ ရောက်သွားရတယ်နော်။
ဒါကြောင့် ဥုးဇင်းတို့ သူတစ်ပါးကို မဟုတ်မတရား စွပ်စွဲတဲ့အတွက် ဒီမုသာဝါဒ လုပ်ငန်းတစ်ခုကို သူတော်ကောင်းမှန်ရင် ရှောင်ကြဉ်သင့်သလား, မသင့်ဘူးလား? လက်နှစ်လုံးလောက်ရှိတဲ့ ဒီပါးစပ်ကလေးကို ပိတ်ထားတာ ကောင်းသလား? ဖွင့်ထားတာ ကောင်းသလား? ဘုန်းကြီးကတော့ လောကနီတိမှာ ငယ်ငယ်တုန်းက ဖတ်ခဲ့ဖူးတယ်။ ဟိုတစ်နေ့က ယောဂီကလေးလေးတွေကိုတောင် ဘုန်းကြီး ပြောလိုက်မိပါသေးတယ်။
#ဒန္တံ ဒေဿတိ တဲ့နော်။ သွားဖြဲပြတယ်။ ဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်တွေ သွားဖြဲပြသလဲ?လို့ ကလေးတွေကို ဘုန်းကြီးက မေးကြည့်တယ်နော်။ ဘုန်းကြီးတို့ ငယ်ငယ်က လောကနီတိထဲမှာတော့ ခွေးတွေက တစ်ကောင်နဲ့ တစ်ကောင် မြင်ပြီဆိုလို့ရှိရင် ဘာလုပ်သလဲ? သွားဖြဲပြတယ်။ အဲဒါကြောင့် မင်းတို့တွေ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်မြင်ရင် သွားဖြဲပြရမလား မပြရဘူးလားလို့ ဘုန်းကြီးက သူတို့ကို မေးကြည့်တယ်။ ဘယ့်နှယ်တုံး - ဒကာကြီးတွေ ဒကာမကြီးတွေ သွားဖြဲပြတာ ကောင်းသလား? မကောင်းဘူးလား? (ကောင်းတယ်) ဟန်ကျပြီနော်။ ကောင်းတဲ့ဘက်ကနေ ကောင်းပါတယ်၊ မကောင်းတဲ့ဘက်ကလည်း မကောင်းဘူး။ ကောင်းတဲ့ဘက်က ကောင်းတယ်ဆိုတာက တစ်ဦးအပေါ် တစ်ဦး ကာယကံမေတ္တာဖြင့် ၀စီကံမတေ်တာဖွင့ျ မနောကံမေတ္တာဖြင့် တစ်ဦးကို တစ်ဦး ချစ်ခင်ကြည်ညို လေးစားမြတ်နိုးတဲ့ မျက်လုံးလေးနဲ့ ကြည့်ပြီး ပြောကြဆိုကြတယ်ဆိုရင်တော့ ကောင်းပါတယ်နော်။ တစ်ဦးအပေါ်မှာ တစ်ဦး မကျေနပ်ချက်တွေ တစ်ပုံကြီး လြှို့၀ှကျထားပွီးတော့ ရင်၀ယ်ပိုက်ထွေးထားပြီးတော့ သွားပြီး သွားတွေကို ဖြဲပြမယ်၊ သို့မဟုတ် သွားတွေကို ဖော်ပြကြမယ်၊ သို့မဟုတ် ပါးစပ်လှုပ်ပြကြမယ်ဆိုလို့ရှိရင်တော့ ကောင်းပါ့မလား? မကောင်းဘူးနော်။ ဒါ သတိရှိကြပါ။
လူ့လောကဟာ တော်တော် ခက်တယ်။ ခက်တယ်ဆိုတာက ဥုးဇင်း ဟိုတစ်နေ့ကလည်း စာသင်ရင်းနဲ့ ဒီအကြောင်းလေး သတိရလို့ ပြောမိပါတယ်။ လူ့ရဲ့ သဘာ၀ လူ့ရဲ့ စိတ်ထားက တစ်ဖက်သားအပေါ်မှာ အကောင်းနဲ့ အဆိုးဆိုရင် အကောင်းကို မြင်ခဲတယ်။ အဆိုးကို မြင်လွယ်တဲ့ သဘောရှိတယ်။
အဲဒီထဲမှာ နမူနာလေးတစ်ခုကတော့ --- ပဉ်စ၀ဂ်ဂီငါးဦးနဲ့ ဥုးဇင်းတို့ ဘုရားအလောင်းတော်ပဲ။ ဘုရားအလောင်းတော်က ဒုက္ကရစရိယာ (၆)နှစ် ကြာအောင် ကျင့်ပါတယ်နော်။ ရင်စမ်းလိုက်ရင် ကျောကို သွားတွေ့တယ်၊ ကျောစမ်းလိုက်ရင် ရင်ကို သွားတွေ့တယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ တစ်လက်ဖက်မျှသော တစ်လက်ခုပ်မျှသော ပဲပြုတ်ရည်လေးလောက်ပဲ သောက်ပြီးတော့ ကျင့်တယ်။ အစာအာဟာရ လုံးလုံး ဖြတ်တောက်ပြီးတော့ ကျင့်ဖို့လည်း ကြိုးစားပါတယ်။ နတ်တွေကတော့ ပြောကြတယ်။ သင် အစာအာဟာရကို လုံးလုံးဖြတ်တောက်ပြီး ကျင့်မယ်ဆိုရင် သင့်ရဲ့ မွေးညင်းပေါက်တွေထဲကနေ တို့အစာအာဟာရတွေ နတ်သြဇာတွေ သွင်းမှာပဲ၊ အဲဒီအခါမှာ သင်က အစာအာဟာရတွေ ဖြတ်တောက်ပြီး ကျင့်တယ်လို့ပြောရင် သင် မုသားဖြစ်သွားမှာပဲ စသည်ဖြင့် ဒီလို ပြောတော့ အဲဒီ မုသာဝါဒကြောက်လို့ သူက တစ်လက်ဖက်မျှသော ပဲပြုတ်ရည်ကလေး သောက်ပြီးတော့ အဲဒီမှာ တရားကျင့်တယ်နော်။ နောက်ဆုံး မှောက်လျက် လဲတယ်၊ မူးပြီး လဲတယ်၊ ဒီလောက်အထိ သူက ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကျင့်ခဲ့တယ်။ ဒီလို ကျင့်သော်လည်း (၆)နှစ်တိုင်တိုင် ကျင့်ပေမဲ့လို့ မဂ် ဖိုလ် နိဗ္ဗာန် မရေတာ့ စဉ်းစားပြီ။
ငါ ဒီနည်းလမ်းဖြင့် ဒုက္ခဖြင့် ဒုက္ခကို ရင်းနှီးပြီးတော့ သုခကိုရအောင် ငါရှာဖွေလို့တော့ မရနိုင်တော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် ဒီဒုက္ကရစရိယာကျင့်စဉ်ကို ငါစွန့်လွှတ်ပြီးတော့ တခြားကျင့်စဉ်တစ်ခု ပြောင်းမှ တော်တော့မယ် ဆိုပြီးတော့ အဲဒီမွာ အာဟာရ ပြန်ပြီးတော့ မှီ၀ဲပါတယျ။ အာဟာရေလး ပွနျမှီ၀ဲလိုကျတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက်တည်း ပဉ်စ၀ဂ်ဂီငါးဦးတို့က လာပြောတယ်။ ဒါပဲ ဒါပဲ နော်။ အဲဒီ ပဉ်စ၀ဂ်ဂီငါးဦးက ဘုရား ဆွမ်းလေး နည်းနည်းကလေးလောက် ပြန်ပြီး ရှာဖွေစားတာလေးတစ်ခု အကြောင်းခံပြီးတော့ #ပဓာန၀ိဗ်ဘန်တ တဲ့ = ကမ္မဋ္ဌာန်းလူထွက်ကြီး နော်။ သူတို့ ပြောပုံက ကမ္မဋ္ဌာန်းလူထွက်ကြီး ဖြစ်တယ်တဲ့၊ ပစ္စည်းလေးပါး ပေါများဖို့ရန်အတွက် ကျင့်နေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်သာ ဖြစ်တယ်တဲ့၊ ဒီပုဂ္ဂိုလ်ကို တို့ အလိုမရှိဘူးတဲ့။ ဆွမ်းလေးနည်းနည်း စားမိတာလေးနဲ့ အဲဒါ မတရားရတဲ့ဆွမ်းလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ သူတစ်ပါးဆီမှာ တရားသော နည်းလမ်းနဲ့ ဆွမ်းခံပြီး ရလို့ ရှာဖွေပြီး ရတဲ့ဆွမ်းလေး မိမိခန္ဓာကိုယ် မျှတရေးအတွက် နည်းနည်းကလေး စားမိတာပဲ။ စားမိတာလေးကိုပဲ သူတို့က အဲဒါကို ကမ္မဋ္ဌာန်းလူထွက်ကြီးပဲ ပစ္စည်းလေးပါး ပေါများဖို့ရန်အတွက် ကျင့်နေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးပဲ ဒီပုဂ္ဂိုလ်ကို တို့ မဆည်းကပ်နိုင်တော့ဘူး ဆိုပြီး အကုန်လုံး စွန့်ခွာပြီး ထွက်သွားကြတယ်။ ဥရုဝေလတောကနေပြီးတော့ ဟို ဗာရာဏသီပြည် ဣသိပတန အမည်ရတဲ့ မိဂဒါ၀ုနျတော ထွက်သွားကြတယ်။
အဲဒီမှာ ကြည့်ပေါ့ - မြတ်စွာဘုရား ဘယ်လို မကောင်းမှုပြုတာ ဟုတ်သလား? မဟုတ်ပါဘူးနော်။ ဆွမ်းလေးနည်းနည်း သွားစားမိတာပဲ၊ ဆွမ်းလေး နည်းနည်း စားတာကလည်း မတရားတဲ့ ဆွမ်းလည်း ဟုတ်သလား? မဟုတ်ပါဘူး။ တရားသော နည်းလမ်းဖြင့် ရှာဖွေရရှိတဲ့ ဆွမ်းလေးပဲ။ အဲဒါ ဆွမ်းလေး နည်းနည်း စားတာလေးတောင်မှ အကောင်းမြင်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ရှိသလား? မရှိဘူး။ လောကကြီး သိပ်ကြောက်ဖို့ ကောင်းတယ်နော်။ ဒါကြောင့် ယောဂီတွေကို ဘုန်းကြီး ပြောနေတယ်။ တစ်ဖက်သားအပေါ်မှာ အဆိုးမမြင်စေချင်လို့ပါ။ အကောင်းကို မြင်စေချင်တဲ့ စိတ်ထားဖြင့် ဘုန်းကြီး ပြောနေတာပါ။ အကောင်းမြင်လိုက်တဲ့အတွက် ဘာထူးလဲ? ကုသိုလ်တရားတွေ တိုးပွားတယ်။ အဲဒီ ကုသိုလ်တရားတွေက နိဗ္ဗာန်အထိ ပို့ဆောင်နိုင်တဲ့ စွမ်းရည်ရှိပါတယ်နော်။ အခု ဘုန်းကြီးပြောနေတာ မဟာကုသိုလ်ထဲက အစိတ်အပိုင်း တစ်ခုပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ဒီတော့ ကဲ - မုသာဝါဒပြီးပြီ ထားလိုက်တော့နော်။
ဖားအောက်တောရဆရာတော်
.................
မင်္ဂလသုတ္တန်တရားဒေသနာတော်
.................
Ashin Dhammarakkhita
No comments:
Post a Comment