***** ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ေတြးမယ္ *****
တစ္ခါတုန္းက သီဟိုဠ္ကြ်နိးမွာ မဟာဂါမလို႔
အမည္ရွိတဲ႔ ရြာႀကီးတစ္ရြာကို စားရတဲ႔
တိႆအမတ္ဆိုတာ ရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။
အဲဒီအမတ္ကို ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း
ၾကည္ညိုျမတ္နိုးေတာ္မူတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီတိႆအမတ္ကို
သူကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနက် ဆရာဘုန္ႀကီးက
* ဒကၡိဏဝိဘဂၤသုတ္ * ကို ေဟာလိုက္ပါတယ္။
ဒကၡိဏဝိဘဂၤသုတ္ ဆိုတာ အလွဴခံ
တစိက်ိပ္ေလးေယာက္ အေၾကာင္းကို အက်ယ္
ေဝဖန္ျပထားတဲ႔ သုတ္ပါ။ တိႆအမတ္ဟာ
အဲဒီသုတ္ကို နာၾကားျပီးတဲ႔ ေန႔ကစျပီး
သူရဲ႕စားဦးကို မလွဴပဲ ထမင္းမစားေတာ့ပါဘူး။
ျပီးေတာ့ စားဦးကိုလွဴျပီးမွ ထမင္းစားမယ္ဆိုျပီး
သႏၷိဌာန္ခ်ခဲ႔ပါတယ္။ ခ်ခဲ႔တဲ႔အတိုင္းလဲ
စားဦးကိုလွဴျပီးမွ ထမင္းစားေလ့ ရွိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔မွာ ဇနပုဒ္က ေရာက္လာတဲ႔
ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ တိုင္းေရျပည္ေရးကိစၥေတြ
တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးရင္း မြန္းတည့္လြန္မွ
ထမင္းစားဖို႔ အခြင့္ရပါတယ္။
မြန္းတည့္လြန္သြားျပီ ဆိုေတာ့ စားဦးကို ရဟန္း
သံဃာေတြ လွဴဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့ စားဦးကို ဘယ္သူ႔လွဴရမလဲလို႔
စဥ္းစားပါတယ္။
အနားမွာရွိတဲ႔ တပည့္တစ္ေယာက္က သခ်ၤဳိင္းမွာ
ေနတဲ႔ ပရိဗိုဇ္ကို လွဴဖို႔ အၾကံေပးပါတယ္။
တိႆအမတ္ကလည္း သေဘာတူစြာနဲ႔ပဲ
သူရဲ႕တပည့္ေတြကို သခၤ်ဳိင္းမွာေနတဲ႔ ပရိဗိုဇ္ဆီကို
စားဦးကိုလွဴဖို႔ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့
ပရိဗိုဇ္ဆိုတာ အဝတ္ျဖဴဝတ္ထားေပမယ့္
အက်င့္သီလလဲ ထူးထူးျခားျခား မရွိလွပါဘူး။
ထူးျခားတာဆိုလို႔ အဝတ္ျဖဴဝတ္ထားတာ
တစ္ခုပဲရွိတာပါ။ တိႆအမတ္ရဲ႕ တပည့္ေတြ
ပရိဗိုဇ္ဆီသြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ ပရိဗိုဇ္က
ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုေတာ့ ေရကန္ေဘာင္မွာ
ငါးမွ်ားေနပါသတဲ႔။
ပရိဗိုဇ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းက လူေတြလာေနျပီဆိုတာ
သိလိုက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ငါးမွ်ားတံကို
ေရထဲပစ္ခ် ေျခေထာက္နဲ႔နင္းထားျပီး သူမဟုတ္
သလိုလို တရားက်င့္ေနသလိုလိုနဲ႔ ဣေျႏၵရရ
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနေနလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တိႆအမတ္ရဲ႕ တပည့္ေတြက
ပရိဗိုဇ္ရဲ႕ အျပဳအမူကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္
ျမင္သြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ယုတ္မာတဲ႔ ပရိဗိုဇ္ စားဦးနဲ႔
မတန္ဘူးဆိုျပီး တိႆအမတ္ဆီ စားဦးကို
ျပန္ယူခဲ႔ၾကပါတယ္။ တိႆအမတ္ဆီေရာက္ေတာ့
တပည့္ေတြက တိႆအမတ္ကို အေၾကာင္းစံု
ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ တိႆအမတ္က
ဘာျပန္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ -
အေမာင္တို႔ ပရိဗိုဇ္ဟာ ယုတ္မာတဲ႔အက်င့္ရွိတယ္
ဆိုေပမယ့္ သင္တို႔ကို ျမင္ေတာ့ မေကာင္းမႈကို
လူျမင္မွာ ရွက္တတ္တဲ႔ စိတ္ကေလးနဲ႔ ငါးမွ်ားတံကို
ေရထဲမွာႏွစ္ျပီး ဝွက္ထားရွာတယ္။
အဲဒီမေကာင္းမႈကို လူျမင္မွာ ရွက္တတ္တဲ႔
စိတ္ကေလးသည္ပင္ ပရိဗိုဇ္အတြက္ စားဦးကို
အလွဴခံထိုက္ပါတယ္။ ငါ့အေနနဲ႔လည္း အဲဒီ
မေကာင္းမႈကို လူျမင္မွာ ရွက္တတ္တဲ႔ စိတ္ကေလးကိုပဲ
ၾကည္ညိုလို႔ ရပါျပီ။ ကဲ ျပန္လွဴလိုက္ၾကပါလို႔
ေျပာျပီး ပရိဗိုဇ္ကို ျပန္လွဴခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
စာမွာေတာ့ ဒုတိယေန႔မွာလဲ ဆက္ျပီး လွဴခိုင္းတယ္လို႔
ဆိုပါတယ္။
ဒီဝတၱဳေလးဖတ္ျပီးေတာ့ တိႆအမတ္ေနရာမွာ
ငါသာဆိုရင္ ဆိုတဲ႔အေတြးက မသိမသာ
ဝင္လာပါတယ္။ ေအးကြာ မင္းတို႔ေျပာတာ မွန္တယ္
ဒီေလာက္ယုတ္မာတဲ႔ ပရိဗိုဇ္ စားဦးနဲ႔မတန္ဘူး။
အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္းတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ငါတို႔
စားတာမွ ဗိုက္ဝဦးမယ္ အဲဒီလို ခပ္ညံ႔ညံ႔စိတ္နဲ႔မ်ား
ေတြးမိမလားမသိပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ တိႆ
အမတ္ကေတာ့ ဒါနကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။
ဆရာႀကီး ဦးေရႊေအာင္ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဒါနကို
ပါရမီေျမာက္ေအာင္ ျပဳက်င့္လိုက္တာပါ။
အဠသာလိနီအ႒ကထာမွာ ကုသိုလ္ျဖစ္ရျခင္းနဲ႔
အကုသိုလ္ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းေတြကို
ဒီလိုျပထားပါတယ္ -
ကုသလံ ေယာနိေသာမန သိကာရ ပဒ႒ာနံ
အကုသလံ အေယာနိေသာမန သိကာရ ပဒ႒ာနံ။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းက
ေယာနိေသာမနသိကာရ ရွိလို႔ပါတဲ႔။
အကုသိုလ္ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းက အေယာနိေသာ
မနသိကာရ ရွိလို႔ပါပဲတ႕ဲ။
ဆိုလိုခ်က္ကေတာ့ ေယာနိေသာ မနသိကာရ ရရွိရင္
ကုသိုလ္ျဖစ္မယ္။
အေယာနိေသာ မနသိကာရ ရရွိရင္ အကုသိုလ္
ျဖစ္မယ္ ဒါပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက
ေယာနိေသာ မနသိကာရကို ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္
ေတြးျခင္းလို႔ ဘာသာျပန္ဆို ထားခဲ႔ပါတယ္။
တျခားဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးကေတာ့ ေယာနိေသာ
မနသိကာရကို အေကာင္းျမင္ဝါဒ ရွိျခင္းလို႔
ျပန္ေပးပါတယ္။ အမ်ားနားလည္နိုင္မယ့္
စကားလံုးေတြနဲ႔ ျပန္ေပးထားၾကတာ ဆိုေတာ့
သက္ေရာက္မႈ အဓိပၸါယ္ေတြကေတာ့ အတူတူပါပဲ။
မေကာင္းမႈကို လူျမင္မွာ ရွက္တတ္တဲ႔ စိတ္ကေလးကို
ငါ့အေနနဲ႔ ၾကည္ညိဳလို႔ရပါျပီလို႔ တိႆအမတ္
ေျပာလိုက္တဲ႔ စကားရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာဟာ
ေယာနိေသာ မနသိကာရပါပဲ။ ေယာနိေသာ မနသိကာရ
ရရွိေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္သြားတာ အဘိဓမၼာသေဘာအရ
သိပ္ျပီးဆန္းၾကယ္လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဆန္းတာက အားက်ဖို႔ေကာင္းတာက တိႆအမတ္ရဲ႕
သႏၲန္မွာ ေယာနိေသာမန သိကာရ ရွိေနတာပါ။
တကယ္ေတာ့ တိမ္တိုက္မည္မွ်မဲမဲ အျဖဴေရာင္
ေငြအနားသတ္က ရွိစျမဲ ဆိုတဲ႔ နိုင္ငံျခားစကားပံု
အတိုင္း ဘယ္ေလာက္ပင္ဆိုးေနသူ ျဖစ္ပါေစ
ေငြေရာင္အနားသတ္လို႔ ေခၚရမယ့္ ေကာင္းကြက္
ကေလး တစ္ကြက္ကေတာ့ ရွိစျမဲပါ။
ဒါကို ကိုယ္က ေယာနိေသာမနသိကာရ အေျခခံျပီး
ျမင္တတ္ဖို႔ပါ။
ဘာဘဲေျပာေျပာ ဘဝဆိုတာ ရွိေနရင္ သံသရာခရီး
ဆိုတာလဲ ရွိေနဦးမွာပါပဲ။
အဲဒီသံသရာဆိုတဲ႔ ခရီးတစ္ခုကို ေလွ်ာက္ေနရ
သေရြ႔ေတာ့ အာရံုမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနၾကရမွာပါ။
ကိုယ္နွစ္သက္တဲ႔ အာရံုပဲေတြ႔ေတြ႔ မနွစ္သက္တဲ႔ အာရံုပဲ
ေတြ႔ေတြ႔ ေတြ႔လာတဲ႔ အာရံုအေပၚ ကိုယ္က
ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးတတ္ဖို႔ပါပဲ။တစ္နည္းအားျဖင့္
ေျပာရရင္ ေတြ႔လာတဲ႔ အာရံုအေပၚ မိတ္ဖြဲ႕တတ္ဖို႔ပါ။
မိတ္ဖြဲ႕တတ္ဖို႔ ဆိုတာကလဲ သိပ္ျပီးခက္ခဲလွတယ္လို႔
မဆိုနိုင္ပါဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေယာနိေသာမနသိကာရ
ရွိေနရင္ တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ အလိုကို
မိတ္ဖြဲ႕ျပီးသား ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္လို႔ပါပဲေလ။
** ရေဝႏြယ္ ( အင္းမ ) **
Copy ယူ ထပ္ဆင့္ကုသိုလ္ျပဳပါသည္။
