” သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓေါ”

"သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓေါ” ဆိုတာ...

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

လောကမှာ သီလ၊သမာဓိ၊ပညာအားဖြင့် အမြင့် မြတ် ဆုံး လို့ အသိအမှတ် ပြုထားတဲ့ သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓ ဂုဏ်တော်ကို ဖော်ပြတာဖြစ်ပါတယ်။

ဗုဒ္ဓဘာသာဝင် သူတော်စင်တွေ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ “နမောတဿ ဘဂဝတော အရဟတော သမ္မာ သမ္ဗုဒ္ဓဿ” လို့ မြတ်စွာဘုရားရဲ့ ဂုဏ်တော်ကို ထုတ်ဖော်ရှိခိုးကြတယ်။

ကြည်နူးအားရတဲ့ စိတ်ဓာတ်နဲ့မြတ်စွာဘုရားရဲ့ ဂုဏ်တော်တွေကိုထုတ်ဖော် ပြောဆို ကြတယ်။

ဘုရားဂုဏ်တော်တွေကိုသိရှိနားလည်ဖို့ သဒ္ဓါ တရား ရှိ ရုံနဲ့မဖြစ်နိုင်ဘူး။

ပညာရှိမှ မြတ်စွာဘုရားရဲ့ ဂုဏ်အရည်အချင်းကို သိနိုင်စွမ်း ရှိတယ်ပေါ့။

ဒါ့ကြောင့် ပညာအရည်အချင်းတိုးတက်အောင် ကြိုးစား ကြရတယ်။

ယုံကြည်မှု သဒ္ဓါ သက်သက် နဲ့ အလုပ်မဖြစ်ဘူး၊ အသိပညာ တိုးတက်အောင် ကြိုးစားကြရတယ်။

မြတ်စွာဘုရားကိုယ်တော်မြတ်မှာ အခုလို ဂုဏ် ရည် တွေနဲ့ပြည့်စုံတယ်၊ဒီလို ဂုဏ်ရည် တွေ ရှိ တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ် မှသာ လောကမှာ အားကိုးထိုက်တဲ့ ဘုရား အစစ် ဖြစ်တယ် လို့ဆိုတာ ခံယူကြရမှာဖြစ်တယ်။

အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူးဆိုရင် “သူလည်း ဘုရား၊ ငါ လည်း ဘုရား” လောကမှာ ဘုရား ဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ် တွေ အလျှိုအလျှိုပေါ်လာကြတယ်။

ဘုရား မှန်သမျှမှာ နောက်လိုက် နောက်ပါတွေ က ရှိကြတာ၊နောက်လိုက်နောက်ပါ ရှိသည့်အတွက်

ကြောင့် ဘုရားအစစ်အမှန်ဆိုတာ ဘယ်လို အရည် အချင်းတွေနဲ့ရှိမှ၊ဘယ်လိုအရည်အချင်းပြည့်မှ ဘုရား ဖြစ်တယ်ဆိုတာစံသတ်မှတ် ထားတာ ရှိတယ်ပေါ့။

မြတ်စွာဘုရား ကိုယ်တိုင်က သူ ဘုရားဖြစ်တယ် ဆိုတာကို ထုတ်ဖော်ကြေငြာတာဖြစ်တယ်”

လို့ ပဲ ဖြေရမှာဖြစ်တယ်။

မြတ်စွာဘုရားကို တစ်စုံတစ်ယောက်ကနေ အရှင်ဘုရား ဘုရားဖြစ်သွားပါပြီလို့ လာပြောလို့ ဘုရားဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး။ဒါကတစ်ခု။

ဘုရားဆိုတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်ရဲ့ အရည်အချင်းတွေက ကြို တင် သတ်မှတ်ထားတာရှိသလားဆိုရင် ရှိတယ်လို့ ပြောရမယ်။

ဘုရားဖြစ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ဟာ ရုပ်လက္ခဏာအားဖြင့် သုံးဆယ့်နှစ်ပါးသော ယောက်ျားမြတ် လက္ခဏာ တွေ နဲ့ ပြည့်စုံရမယ်၊ဒါတစ်ခု။

တရားဓမ္မ ကို မည်သူ့ထံက မှနည်းခံတာမဟုတ်ဘဲ ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ်ဖြင့် သိတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်လည်း ဖြစ်ရမယ်။

အဲဒီလို သိတယ်ဆိုတာ “ဧဝံ တိ ပရိဝဋ် ဒွါဒသာ ကာရံ ယထာဘူတံဉာဏဒဿနံ သုဝိသုဒ္ဓိ ဟောတိ

”ဆိုတဲ့အတိုင်း သစ္စာလေးပါးနဲ့ပတ်သက်ပြီး သိတာဖြစ်တယ်။

သစ္စာတစ်ပါး တစ်ပါး မှာ သစ္စဉာဏ်၊ကိစ္စဉာဏ်၊ ကတဉာဏ်လို့ ဉာဏ်သုံးမျိုးရှိတယ်။

သစ္စဉာဏ်ဆိုတာ “အမှန်တရားဟာ ဒါပဲ ၊ဒီ ထက် မပိုဘူး”တိတိကျကျ ပြောနိုင်တယ်ပေါ့။

အရိယာပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ်ကို ဖြစ်အောင် စွမ်းဆောင် ပေး နိုင်တဲ့သို့မဟုတ် အရိယာပုဂ္ဂိုလ်တွေ သိရတဲ့ အမှန် တရား၊ သစ္စာလေးမျိုးဆိုတာ ဒီထက်လည်းမပိုဘူး ဒီထက်လည်း မလျော့ဘူး။

ဘုရားဆိုတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်ဟာ သစ္စာလေးပါးကိုလည်း ပိုင်းခြားသိတယ်၊ဘယ်သူမှ ပြောပြတာ မဟုတ်ဘဲနဲ့သိတယ်။

လုပ်ရမယ့် ကိစ္စကိုလည်းသိတယ်၊လုပ်ပြီးပြီ ဆိုတာကိုလည်းသိတယ်၊အဲဒီလိုသိတာကို ယထာဘူတဉာဏဒဿန လို့ခေါ်တယ်။

အဲဒီအသိဉာဏ် ပြည့်ပြည့်စုံစုံ မဖြစ်သေးသမျှ

ဘုရားလို့ ဝန်မခံသေးဘူးလို့ပြောတာ။

သစ္စာလေးပါးမှာ တိ ပရိဝှ-အလှည့်အပြောင်း သုံး ခု၊ဒွါဒသာ ကာရ-အခြင်းအရာဆယ့်နှစ်မျိုး၊ သစ္စာ လေးပါးကို အဲဒီရှုထောင့်ကနေ ပြည့်ပြည့်ဝဝ သိ တဲ့ ဉာဏ်ကြီးဟာ ပြီးပြည့်စုံသည် ဖြစ်သော ကြောင့် “ငါဟာ လောကမှာ ဘုရားဖြစ်ပြီ” လို့

ကြေငြာတာဆိုတော့ ဒီလိုသိမှုဟာ စံပဲလေ။

ဒီစံကို ဘယ်သူက သတ်မှတ်ပေးတာ တုန်းလို့ ဆိုတော့ လောကမှာ တစ်ခါတစ်ရံ အရည်အချင်း ရှိတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေဟာသူသိချင်တဲ့ အတိုင်းအတာ ဆိုတာရှိတယ်။

အဲဒီ အတိုင်းအတာတစ်ခု လေ့လာမှုကိစ္စ တစ်ခု ပြီး ဆုံး သွားလို့ရှိရင် သူတို့ကိုယ်သူတို့ ငါ သိချင် တာ တွေ အကုန်သိသွားပြီဆိုတဲ့ အတိုင်းအတာ

တစ်ခု။

ဟော- သိပ္ပံဆရာကြီးတွေလည်း တစ်ခုခု Research လုပ်နေတဲ့အခါမှာ အကုန်သိသွားပြီ။

ဒါတွေ အကုန် အဖြေထုတ်နိုင်သွားပြီ ဆိုရင် ဒါ ပြီးပြည့်စုံတယ်လို့ပဲ ပြောရမှာပဲလေ။

မြတ်စွာဘုရားကလည်း အဲဒီလိုပဲ စံသတ်မှတ် ထား တာ။

သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓ ဆိုတဲ့ စကားလုံးလေးကိုကြည့်။

သမ္မာ-အမှန်အကန်၊ သံ-ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ်နဲ့၊ ဗုဒ္ဓ-သိစရာတွေကိုသိတယ်။

ဒီစကားလုံး က သုံးလုံးပေါင်းစပ်ထားတာ။

ဗုဒ္ဓဆိုတာ သိတဲ့အသိဉာဏ်နဲ့သိသူ။

ဘယ်လိုသိတာတုန်းဆိုရင်ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ် နဲ့ သိတယ်၊ သမ္ဗုဒ္ဓ-ကိုယ့်ဟာကိုယ်သိတာ။

သိတယ်ဆိုတာ သူများပြောလို့သိတာ ရှိတယ်နော်

သင်ထားလို့သိတာရှိတယ်။

ဒီလိုသိတာမျိုးတွေ သူများလုပ်တာကြည့်ပြီး သိ တာ ရှိတယ်၊အဲဒီလိုဟာမျိုး မဟုတ်ဘူးတဲ့။

ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ် နဲ့သိတာ၊သူများဆီက တစ်ဆင့် ကြား ပြီးမှ သိတဲ့အသိမျိုးမဟုတ်ဘူး။

အဲဒီ သိတဲ့အသိဟာလည်း လွဲမှားမှု မရှိဘူး။

သမ္မာ-အမှန်အကန် ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ် နဲ့ သိစရာ မှန်သမျှ ကို သိလို့သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓ လို့ ဒီလိုဆိုတာပေါ့နော်။

အဲဒီတော့ အမှန်အကန် ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ်နဲ့ သိစရာ ရှိ သမျှကို သိတယ်ဆိုတာ ဘယ်လို ဟာ ကို ပြော တာ လဲ?

လောကမှာပညာရပ်တွေကလည်း အများကြီး၊ သိ စရာ တွေကလည်းအများကြီး။သို့သော် သိစရာ တွေ ထဲ မယ် သတ္တဝါတွေအတွက် အကျိုး ဖြစ်ဖို့ တို့၊ မိမိသန္တာန်မှာ ကိလေသာတွေကုန်ခမ်းဖို့တို့

ဒီလိုအကျိုးရှိမယ့် သိမှုတွေကိုသာ ဒီနေရာမှာ ဆိုလိုတာဖြစ်တယ်။

အး- မင်းထမင်းစားပြီးပြီလား မစားရသေး ဘူး လား။ဒီအသိက ဘာတန်ဖိုးရှိလည်း?

ဘာမှတန်ဖိုးမရှိဘူးလေ၊လူတစ်ယောက် ထမင်း စားပြီးပြီလား မသိ၊ကဲ- သိတော့ရော ဘာဖြစ် တုန်း ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ မသိတော့ရော ဘာဖြစ်လဲ ၊ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ အဲဒီလိုအသိမျိုးကို မဆိုလိုဘူး။

အသိတစ်ခုဟာ လင်းကန်သွားပြီး ဘဝခရီးမှာ မီးရှူးတန်ဆောင်ဖြစ်တဲ့ အသိမျိုးကသာ တန်ဖိုး ရှိတာ။

သိတယ် ဆိုတိုင်း ပညာနဲ့ သိတာလို့ မအောက်မေ့ လေနဲ့။

အကျိုးမရှိတဲ့အသိတွေ ကလည်း အများကြီး။

အဲဒီအသိမျိုးကို ဆိုလိုတာမဟုတ်ဘူး၊ လူတကာ မသိနိုင် တဲ့ လျှို့ဝှက်ခက်ခဲ နက်နဲတာကို မဟုတ် တာ ကိုး။

ဒါကြောင့်မို့ မြတ်စွာဘုရားက အမှန်အကန် ကိုယ် ပိုင် ဉာဏ်နဲ့ သိစရာ ရှိသမျှ တရားဓမ္မ ကို သိ တယ်။

ဒါ့ကြောင့်သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓ လို့ဆိုတာဖြစ်တယ်။

ဟုတ်ပြီ နံပါတ်တစ် သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဂုဏ်တော်ရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကိုရှင်းကြရအောင်။

ဘာကြောင့်မြတ်စွာဘုရားကို သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓ

လို့ဆိုရသလဲ။

သမ္မာ-အမှန်အကန်ပဲ သိတယ်၊ လွဲမှားတာမရှိဘူး။ သံ- ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ်နဲ့သာသိတယ်။ ။

ဘုရားအလောင်း တောထွက်လာတဲ့အချိန် မဂဓတိုင်း မှာဘာသာတရားကို ကျင့်ကြံ ကြိုး ကုတ် အားထုတ်နေကြတဲ့ ဓမ္မယောဂီ ကြီးတွေ ရှိတယ်။

သူ့နည်း သူ့စနစ်နဲ့ အားထုတ်နေ ကြတယ်။

သမထကျင့်စဉ်မှာ ပေါက်ပေါက်ရောက်ရောက်

အောင်မြင်နေကြတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေရှိတယ်။

အဲဒီ ဆရာတွေထံဘုရားအလောင်း သွားရောက် ချဉ်းကပ်တယ်။

သို့သော် စာပေမှာ မှတ်တမ်း တင်ထားတာ နှစ်ဦး သာရှိတယ်။

ဘုရားအလောင်းဟာ ပထမဆုံး အာဠာရ ရသေ့ ကြီး နဲ့တွေ့တယ်။

အမျိုးအနွယ်က ကာလာမဖြစ်လို့ အာဠာရ

ကာလာမ လို့ခေါ်တယ်။

သူက သမထကျင့်စဉ်မှာ အဆင့်ခွန် ထိ ပေါက် ရောက် ပြီး သားဖြစ်တယ်။

ဘုရားအလောင်းကချဉ်းကပ်ပြီး မေးတဲ့အခါမှာ သူက ပြောပြတယ်၊တကယ့်သူတော်ကောင်း ကြီးပါ၊လျှို့ဝှက်တယ် ဆိုတာ မရှိဘူး။

ရှုထောင့်လေးမျိုးဆိုသည်မှာ ပိုင်းခြား၍သိရမယ့် တရားက တစ်ခု၊ဖယ်ရှားပစ်ရမယ့်တရားက တစ်ခု၊ မျက်မှောက်ပြုရမယ့် တရားကတစ်ခု

၊တိုးပွါးအောင်လုပ်ရမယ့်တရားက တစ်ခု။

တရားဆိုတာ အကုန်လုံးပယ်ရမှာလည်း မဟုတ် ဘူး၊ အကုန်လုံး မျက်မှောက်ပြုရမှာလည်းမဟုတ် ဘူး၊ ဒါကြောင့်မို့ ပိုင်းပိုင်းခြားခြား သူ့ဟာနဲ့သူ ကွဲကွဲပြားပြားသိတာ။

“ပရိညေယ်'ပိုင်းခြားသိရမယ့်တရား၊ 'ပဟာတဗ္ဗ

ဖယ်ရှားရမယ့်တရား၊ “သစ္ဆိကာတဗ္ဗ” မျက်မှောက်ပြုရမယ့်တရား၊

“ဘာဝေတဗ္ဗ”ကိုယ့်သန္တာန်မှာဖြစ်ပြီး တိုးပွါး လာ အောင် လုပ်ရမယ့် တရား လို့ ဒီအစုလေးခု ရှု ထောင့် လေးခု ကနေပြီး တရား တွေကို သိရှိ နားလည် သွားတာ၊အဲဒီလိုသိသည့် အတွက်

ကြောင့် သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓ လို့ခေါ်တာဖြစ်တယ်။

ဓမ္မစကြာ တရားတော်မှာ ပုဗ္ဗေ အနနုဿုတေသု

-နော်၊ ဘယ်တုန်းကမှ ဘယ်သူ့ဆီကမှ မကြားခဲ့ ဘူး တဲ့။

တရားတွေမှာ စက္ခုံ ဥဒပါဒိ- အမြင် မျက်စိ တွေဖြစ် လာတယ်။

ဉာဏံ ဥဒပါဒိ- အသိဉာဏ်တွေဖြစ်လာတယ်၊ဝိဇ္ဇာ ဥဒပါဒိမှန်ကန်စွာ သိမှုတွေဖြစ်လာတယ်။

ပညာ ဥဒပါဒိ- ပိုင်းပိုင်းခြားခြား သိတဲ့ ပညာတွေ ဖြစ်လာတယ်၊သူ့ဟာသူဖြစ်လာတာမဟုတ်ဘူး။ ကျင့်ကြံကြိုးကုတ် အားထုတ်လို့ ဖြစ်လာတာ။

“ငါဟာ ဘုရားဖြစ်ပြီ” လို့ ကြေငြာတာဖြစ် တယ် ပေါ့။

ကဲ- ဥပမာလေးတစ်ခု ကြည့်ကြရအောင်၊ 

မြတ်စွာဘုရားက သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓ လို့ဆိုတဲ့အခါ ဘာကို ပြောလို တာလဲ။

သိလွယ်အောင် ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်နဲ့ ကြည့်၊ဘုန်းကြီး တို့တတွေ ခန္ဓာကိုယ်ရထားတယ်။

အဲဒီ ရထားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးဟာ ဘယ်သူ့ခန္ဓာ

ကိုယ်ပဲဖြစ်ဖြစ် တဖြေးဖြေးရင့်ပြီး အိုလာတယ်။

အိုလာတာကိုဇရာ လို့ခေါ်တယ်။ လူ့ခန္ဓာ ကိုယ်မှ မဟုတ်ဘူး။

ပန်းပွင့်လေးတွေကအစ အကုန်လုံး သင်္ခါရ မှန် သမျှ ဟာ ဘယ်အရာပဲဖြစ်ဖြစ်ဟောင်းနွမ်း ရင့် ရော် လာတယ်၊ ဒါကို ဇရာ လို့ ခေါ်တာပဲ။ 

နောက်ဆုံးမှာတော့ ပျက်စီးသွားတယ်၊ဒါကို မရဏ လို့ခေါ်တယ်။

ဟုတ်ပြီ၊ဘုန်းကြီးတို့ အခု ရင့်လာတယ်။

ကိုယ်ရထားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်က မျက်လုံးကလည်း ရင့် လာတယ် မှုန်လာတယ်၊နားက လည်း ရင့်လာ တယ် ထိုင်းလာတယ်။

သွားတွေကလည်းကျိုးလာတယ်၊ခေါင်းက ဆံပင် တွေ ကလည်း ဖြူလာတယ်။

အင်အားတွေကလည်း ဆုတ်ယုတ်လာတယ်၊

နောက် ဆုံးမှာအားတွေပြတ်၊ ခြေမသယ်နိုင် လက်မ သယ် နိုင်ဖြစ်ပြီး အသက်နဲ့ကိုယ် အိုးစားကွဲသွားတဲ့ မရဏ ဆိုတာလာတယ်။

ဇရာမရဏရဲ့ သဘောကို သိသွားပြီ၊ ပိုင်းခြားပြီး သိတယ်။

“အေး ဟုတ်တယ်၊ငါ့မှာ ဇရာရှိတယ်၊ငါ့မှာ မရဏတရားလည်း ဖြစ်လာလိမ့်မယ်။ သေခြင်း သဘောတရား လည်း ငါ့မှာရှိတယ်၊ဒီနှစ်ခုဟာ သိစရာအနေနဲ့ အခုသိလိုက်ပြီ၊ဟောဒါသိ မှုကို ပရိညေယျ လို့ခေါ်တယ်၊ ပိုင်းပိုင်းခြားခြားသိတာ။

ဇရာမရဏကို ပိုင်းခြားသိလိုက်ပြီ၊ဇာတိကိုလည်းဖယ်လိုက်ပြီ၊ ဇာတိရော မရဏရော နှစ်ခုစလုံး ငြိမ်းသွားတာနိရောဓ၊ ဖယ်လိုက်နိုင်တဲ့လမ်းစဉ်က မဂ္ဂ လို့ဆိုတော့ သစ္စာလေးပါးပဲ၊ ဒီလိုသိတာကို ပြောတာနော်။

ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်ကို ဒီလို တစ်ခုစီတစ်ခုစီသိတယ်။

ဒါဖြင့်ဇာတိမှာရော အနှစ်ရှိရဲ့လား၊ မရှိဘူး။

ဒါကြောင့် ဇာတိကဒုက္ခ၊အဲဒီဒုက္ခ ဆိုတဲ့ ဇာတိကို ဘယ်သူက ထုတ်နေတာတုန်းဆို တော့ ဘဝ ပစ္စယာ ဇာတိ၊ ကံတရားတွေက ထုတ်နေတယ်။

ကံတရားဆိုတဲ့ ဘဝက သမုဒယသစ္စာ၊ဥဘိန် အပ္ပဝတ္တိဇာတိလည်းမဖြစ်ဘူး။

အကြောင်းတရားဖြစ်တဲ့ဘဝလည်း မရှိတော့ ဘူး။

အကြောင်းရော အကျိုးရော နှစ်ခု စလုံးငြိမ်း သွား ခြင်းသည် နိရောဓ၊ အဲဒီငြိမ်းမှု ကို သိအောင် ကြိုးစားခြင်း သည် မဂ္ဂဒီလိုသွားတာ။

အဲဒီချုပ်ငြိမ်းမှုကို ရောက်စေနိုင်တဲ့ မဂ္ဂရှစ်ပါး အကျင့်တရားသည်မဂ္ဂသစ္စာ၊ဟော- မျက်စိလေး နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဒီလိုခွဲတာ။

နားနဲ့လည်းထို့အတူပဲ၊နှာခေါင်းနဲ့လည်းထို့အတူပဲ၊ဆိုလိုတာက အကြောင်းနဲ့အကျိုး ဒါကို ဆင်ခြင်သုံးသပ်တာပဲ။

အဲဒီလိုသိတဲ့ အသိတွေ ကို သိလို့မြတ်စွာဘုရား ကို သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓေါအမှန်အကန် ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ်ဖြင့် တရားဓမ္မမှန်သမျှကို သိတော်မူတတ်တယ် လို့ ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ရည်နဲ့ မြတ်စွာဘုရားကို ချီးကျူးကြရတာဖြစ်တယ်။

အဲဒီလို ချီးမွမ်းတာဟာ တစ်လောကလုံးက အသိအမှတ်ပြုထားတဲ့ ဂုဏ်ရည်တစ်မျိုးသာလျှင် ဖြစ်တယ်ပေါ့။

မြတ်စွာဘုရားက သူ့ကိုယ်သူ ကြေငြာလို့ ဒီလို ဂုဏ်ရည် မျိုး တက်လာတာ မဟုတ်ဘူး။

 “သောဘဂဝါ ဣတိပိ သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓေါ”ဒီလို သိစရာ ရှိတာတွေကို အမှန်အကန် သိတော်မူသောကြောင့် သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓ အစစ် ဖြစ်တော်မူပါပေတယ်။”

လောကမှာ ပညာရှိမှန်သမျှဟာ မြတ်စွာဘုရား ဟောလိုက်တာနဲ့ တပြိုင်နက် တပည့်အဖြစ် ခံယူသွားကြတယ်။

အားလုံးက သူတို့မသိတဲ့အရာတွေကို မြတ်စွာ ဘုရား ကထုတ်ဖော်ဟောတာ။

 သတိမထားမိတဲ့အရာတွေကို ထုတ်ဖော်

တာ ဖြစ်သောကြောင့် အားလုံး မြတ်စွာဘုရားရဲ့ တပည့်သာဝကအဖြစ် ခံယူသွားကြရတယ်။

“ဒါကြောင့်မို့ ဘုရားဆိုသည်မှာ သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓ ဂုဏ်တော်နဲ့လည်း ပြည့်စုံရမှာဖြစ်တယ်။ အဲဒီလို အရည်အချင်းတွေရှိမှဘုရားဆိုတာဖြစ်တယ်”

တရားချစ်ခင် သူတော်စင် ပရိသတ်အပေါင်းတို့

၊ ဗုဒ္ဓဂုဏ်ကိုအာရုံပြုပြီး မိမိတို့ ရရှိထားတဲ့ ဣတိပိ သော ဘဂဝါ အရဟံ၊သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓေါ အစပြုတဲ့ ဂုဏ်တစ်ခုစီ တစ်ခုစီရဲ့ အနှစ်သာရကို သိရှိ နားလည်ပြီး သဒ္ဓါတွေ တိုးပွါးလာအောင်၊ သတိ တွေတိုးပွါးလာအောင်၊ပညာတွေ တိုးပွါး လာအောင် အကြိမ်ကြိမ်အထပ်ထပ် ဆင်ခြင် သုံး သပ်ခြင်းဖြင့် ကုသိုလ်တရား ဖြစ်ပွားတော်မူ နိုင်ကြပါစေကုန်သတည်း။

ကျေးဇူးတော်ရှင် ပါမောက္ခချုပ်ဆရာတော်

ဒေါက်တာ နန္ဒမာလာဘိဝံသ

#ပါချုပ်ဆရာတော် #တရားမှတ်စု Credit...KhinSandarSoeHtut