တစ်ရက်မှာ
သူချမ်းသာတစ်ယောက်က
ထမင်းဟင်း အပုပ်သိုးတွေကို
ခြင်းတခြင်းနဲ့ယူဆောင်လာပြီး
သူဆင်းရဲအား ပေးကမ်းလိုက်တယ်...
သူဆင်းရဲလည်း ပြုံးရွှင်စွာနဲ့
ခြင်းတောင်းကိုဆွဲပြီး
သူချမ်းသာရဲ့အိမ်တော်ကြီးမှ
ထွက်ခွာခဲ့တယ်...
၎င်းနောက် ပုပ်သိုးနေသော ထမင်းဟင်းများအား သွန်ပစ်ပြီး
ခြင်းတောင်းကို သန့်ရှင်း စင်ကြယ်အောင် ဆေးကြောပြီးနောက်
လှပမွှေးကြိုင် သင်းပျံ့သည့်အဆင်းရနံ့ရှိသော ပန်းစည်းတို့ကို ခြင်းတောင်း အတွင်းထည့်ယူဆောင်ကာ သူချမ်းသာထံသို့ ပြန်လာပြီး
ခြင်းတောင်းအား ပြန်လည်ကာ
ပေးအပ်လေ၏...
ထိုအခါလူချမ်းသာက
"ကျွန်ုပ်ပေးတုန်းက ထမင်းသိုး ဟင်းသိုး
တွေသာဖြစ်ပြီး ယခုသင်ဘာကြောင့်
သင်းပျံ့မွှေးကြိုင်တဲ့ ပန်းခြင်းကို
ပြန်ပေးရတာလဲဆိုတာကို
ကျွန်တော်သဘောမပေါက် နားမလည်
စဉ်းစားမရဘူး ဖြစ်နေတာ..."
ဒီတခါ သူဆင်းရဲသားက
အဖြေပြန်ပေး လိုက်ပါတယ်
သူဆင်းရဲသားရဲ့အဖြေက
"လူတို့သည် သူတို့ရဲ့အတွင်းစိတ်၌ရှိသော
စိတ်ထားအတိုင်းသာ ပေးကမ်း လှူဒါန်းတတ်ကြပါသည်" တဲ့
🙏🙏🙏
ပါမောက္ခချုပ်ဆရာတော်ဘုရားကြီး
ဒေါက်တာနန္ဒမာလာဘိဝံသ
Credit..
No comments:
Post a Comment